Przejdź do zawartości

Tamiła Taszewa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tamiła Taszewa
Таміла Ташева
Ilustracja
Tamiła Taszewa, 2022
Pełne imię i nazwisko

Tamiła Rawiliwna Taszewa

Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1985
Samarkanda

Przedstawicielka prezydenta Ukrainy w Krymie
Okres

od 25 kwietnia 2022

Poprzednik

Anton Korynewycz

Odznaczenia
Order Księżnej Olgi III klasy Medal jubileuszowy „25 lat niepodległości Ukrainy”

Tamiła Rawiliwna Taszewa (ukr. Таміла Равілівна Ташева; ur. 1 sierpnia 1985 w Samarkandzie) – ukraińska działaczka społeczna i polityczka, od 25 kwietnia 2022 roku pełni funkcję Stałego Przedstawiciela Prezydenta Ukrainy w Autonomicznej Republice Krymu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 1 sierpnia 1985 roku w Samarkandzie, w Uzbeckiej SRR, ZSRR[1][2], w deportowanej rodzinie Tatarów krymskich. W 1991 roku wróciła z rodziną na Krym i zamieszkała w Symferopolu. Mimo że miała wtedy 5 lat, w wywiadzie wspomina to jako radosne i podniosłe wydarzenie[3]. Ówczesne władze utrudniały odzyskanie ziemi i zdobycie pracy Tatarom. Istniały również napięcia między ludnością pochodzenia rosyjskiego i tatarskiego. Taszewa wspomina sprzeczkę w szkole na gruncie narodowościowym, która zakończyła się bójką. W wywiadzie mówiła również o wrogim stosunku nauczycieli do Tatarów krymskich[3].

Ukończyła studia na Wydziale Języków Wschodnich na Tawrijskim Uniwersytecie Narodowym[3][2]. Na studiach dołączyła do Młodzieżowego Centrum Tatarów Krymskich, gdzie organizowała wydarzenia kulturalne[2][3][4].

Brała udział w Pomarańczowej rewolucji i organizowała wiece na Krymie. Poznała wówczas członków Fundacji Inicjatyw Regionalnych, a niedługo po protestach kierowała krymskim oddziałem tej organizacji[3].

W 2006 roku odbyła staż w Radzie Najwyższej Ukrainy i została asystentką posłanki Łesi Orobeć. Pracowała później również jako analityczka partii Nasza Ukraina Wiktora Juszczenki, choć później wróciła do zespołu Orobeć[3].

W 2010 roku objęła stanowisko kierownicze w wydawnictwie Nasz Format. Później została kierownikiem ds. PR zespołu TIK[3].

Podczas konferencji prasowej w 2015 roku, konkurs Zabytki Ukrainy Krymskiej

W grudniu 2013 roku Taszewa wzięła udział w Rewolucji Godności i demonstracjach przeciwko reżimowi Wiktora Janukowycza. Była wówczas wolontariuszką w szpitalu Euromajdanu[4][3].

Zimą 2014 roku Taszewa wraz z kilkoma innymi działaczami stworzyła stronę na Facebooku CrimeaSOS, która relacjonowała wydarzenia poprzedzające aneksję Krymu przez Rosję[3]. Na początku marca aktywiści otworzyli infolinię dla osób ubiegających się o azyl w pokojowych rejonach kraju[3]. Niedługo potem CrimeaSOS przekształciła się w szeroką sieć wolontariatu, która zaczęła również udzielać pomocy mieszkańcom Strefy konfrontacji rosyjsko-ukraińskiej w Donbasie[3]. Ostatecznie CrimeaSOS stał się pełnoprawną organizacją publiczną zatrudniającą prawników i zajmującą się m.in. tworzeniem praw dla przesiedleńców[3][5].

W wyborach parlamentarnych w 2019 roku Taszewa kandydowała do Rady Najwyższej Ukrainy z list partii Głos[3]. Startowała z 26. miejsca na liście i nie udało się jej otrzymać mandatu[1][2][6].

25 października 2019 roku prezydent Wołodymyr Zełenski powołał Taszewę na zastępcę swojego przedstawiciela dla Krymu[7]. 25 kwietnia 2022 roku Taszewa została awansowana na nowego Stałego Przedstawiciela Prezydenta Ukrainy w Autonomicznej Republice Krym, zastępując Antona Korynewycza[8].

Po rosyjskiej inwazji na Ukrainę pozostała aktywna w śledzeniu losów Ukraińców i Tatarów krymskich pozostających na Półwyspie Krymskim[9][10][11].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • W 2016 roku otrzymała medal „25 lat niepodległości Ukrainy”. Medal dostała jako przewodnicząca zarządu organizacji „Krym SOS” (Крим SOS)[5].
  • 20 lutego 2019 roku została odznaczona Orderem Księżnej Olgi za odwagę obywatelską, bezinteresowną obronę konstytucyjnych zasad demokracji, praw i wolności człowieka, ujawnionych podczas Rewolucji Godności oraz za owocną działalność publiczną i wolontariacką[3][4].
  • 25 października 2019 roku Tamiła Taszewa została laureatką polskiej nagrody im. Sergio Vieira di Mello w kategorii „Osobowość”[12][13][14].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Центральна виборча комісія України – WWW відображення ІАС „Вибори народних депутатів України 2019”. cvk.gov.ua, 2019-07-08. [dostęp 2023-03-25].
  2. a b c d Ташева Таміла Равілівна [online], LB.ua [dostęp 2023-03-25].
  3. a b c d e f g h i j k l m n Тамила Ташева – биография, образование, семья, карьера, компромат. MY.UA. [dostęp 2022-05-26]. (ros.).
  4. a b c Тамилу Ташеву наградили орденом княгини Ольги III степени. Ислам в Украине, 2019-07-06. [dostęp 2023-03-25].
  5. a b Decree of The President of Ukraine No. 336/2016. president.gov.ua. s. 185. [dostęp 2023-03-25].
  6. Вікторія Гірко, Pełna lista deputowanych do Rady Najwyższej IX kadencji [online], fakty.com.ua, 17 października 2019 [dostęp 2023-03-26] (ukr.).
  7. About the appointment of T. Tasheva as Deputy Permanent Representative of the President of Ukraine in the Autonomous Republic of Crimea. zakon.rada.gov.ua, 2019-10-25. [dostęp 2023-03-25]. (ukr.).
  8. Zelensky appointed Tamila Tasheva the Presidentʼs Permanent Representative in Crimea. babel.ua. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
  9. Volodymyr Zelenskyy discussed with Tamila Tasheva the support for Ukrainian citizens in the occupied Crimea and the development of the Crimea Platform. president.gov.ua, 2022-05-24. [dostęp 2023-03-25].
  10. Ayşe Betül Bal: Why Russian oppression of Crimean Tatars should’ve concerned Ukraine, allies. Daily Sabah, 2023-01-05. [dostęp 2023-03-25]. (ang.).
  11. Crimea is Ukraine. Day of Crimean resistance to Russian occupation :: Свідомі. svidomi.in.ua, 2023-02-26. [dostęp 2023-03-25]. (ukr.).
  12. Координатор „КримSOS” Таміла Ташева стала лауреатом польської премії. ua.krymr.com, 2020-06-13. [dostęp 2022-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-13)].
  13. Laureaci 16. Polskiej Nagrody im. Sérgio Vieira de Mello – Magiczny Kraków. krakow.pl, 2019-10-25. [dostęp 2023-03-25].
  14. Nagrody im. Sérgio Vieira de Mello rozdane. Rzeczpospolita, 2019-10-25. [dostęp 2023-03-25]. (pol.).